Gutbucket Blues Missy Sippy Gent (14-10-2020) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Missy Sippy info artiest: Gutbucket © Rootsville 2020

Woensdagavond, en alweer op weg met mijn “bluesmobiel” richting Artevelde-stad en de Missy Sippy voor het optreden van Gutbucket. Collega Freddy had dit trio enkele weken geleden gezien en had mij gezegd dat dit een aanrader was. Afgaande op zijn deskundig oordeel, had ik geen enkele reden om daaraan te twijfelen. Op weg naar Gent dus...

Gutbucket is een trio dat bestaat uit Remko Van Damme (ook wel gekend als Black Label, als hij het songbook van Robert Johnson ten gehore brengt), Michael Trompeneers op drums en Rik Lenaerts aan de contrabas. Het trio brengt originele songs gebaseerd op de rauwe delta blues van de Mississippi maar met een hedendaagse injectie van rock soul en jazz. Het resultaat is verfrissend nieuw maar tegelijk ontegensprekelijk rauw en authentiek. Het ultieme doel van hun songs is echter om toegankelijke melodieën te brengen met aanstekelijke ritmes - kortom pure rudimentaire muziek waar het spelplezier vanaf spat. 

Weerom was vandaag het bordje “Volzet” aan de voordeur gehangen Het gaat goed met de optredens daar in Gent en de mensen vinden zonder problemen hun weg naar deze corona-proof optredens. Wat vooral opviel, was de aanwezigheid van veel jonge mensen. Blues is dus duidelijk niet alleen weggelegd voor “oude krakers”.

Remko, gewapend met National Steel, Gibson-gitaar en de neckrack, zette de avond in met ‘Going Down’, gevolgd door ‘Devils Wheel’. Fijn om te weten is dat alle nummers van eigen hand zijn. Geen covers maar het echte werk. Songs uit het leven gegrepen over treinen, drank en verloren liefdes. Knappe melodieën zoals in ‘Whisky On My Mind’ of ‘Mississippi’, ondersteund door de meest coole ritmesectie die ik ooit aan het werk zag denk ik. Rustig en professioneel is de beste omschrijving en perfect op elkaar ingespeeld. Tegen het einde van de eerste set nam Remko zijn “strijkplank” ter hand ofte zijn lapsteel en kregen we twee schitterende songs, te beginnen met ‘Smokestack Blues’ met een knipoog naar de grote Howlin Wolf en ‘Stones & Gravel’. Knap en voor een liefhebber van Deltablues zoals ik, was het genieten geblazen.

Na het rondgaan van de “hoed” (support your local bluesband) en het bijtranken van de lege glazen, waren we klaar voor ronde 2. En alweer kregen we waar voor ons geld, te beginnen met ‘Mind’s Like Hell’, ‘Long Gone’ en ‘Long Black Hair’. Het hoge niveau bleef aangehouden en je zag de aanwezigen genieten. Dit was blues met de grote “B”. Remko laveerde op een gave manier tussen trage en uptempo songs, waardoor de mot nooit in het optreden kwam. Met ‘Hoodoo Me’ en ‘Love You Still’ gingen we stilaan einde van de avond, het sluitingsuur indachtig bleef er wel toch tijd over en mocht het tempo de hoogte in, en zo sloten ‘Terpentine’ en de knappe boogie ‘Heart In Mississippi Boogie’ de avond af. Dat laatste deed mij zelf wat denken aan de stijl van Hound Dog Taylor.

The blues is not dead baby! Hell no en dat werd vanavond alweer bewezen door deze 3 jonge gasten, die de blues spelen vanuit de buik. Iedereen had genoten van een fijne avond, dus alweer bedankt Missy Sippy. Ik hoop dat dit niet het laatste optreden is geweest. Ik vrees echter, gezien de huidige stand van zaken in de crisis, dat we alweer op weg zijn naar nieuwe en strengere maatregelen die ons voor een tijd zonder optredens zouden zetten. We zullen zien en laat ons postief blijven, dit hebben we gehad en dat nemen ze ons toch niet meer af !

Hopelijk tot snel !

Marcel